برخی از آسیب های بافتی بر اثر اجرای فعالیت های بدنی را می توان با استافده از تغییرات آنزیم های سرم، مورد ارزیابی قرار داد. هدف تحقیق حاضر، بررسی تاثیر مصرف محلول قندی رقیق قبل از اجرای فعالیت هوازی بیشینه بر روی تغییرات نامطلوب لاکتات دهیدروژناز و آلدولاز است. به همین منظور دو گروه 10 نفری (با میانگین سنی 22.1±2.07 و 21.3±2 سال و توده بدون چربی 65.41±5.57 و 60.93±50.03 کیلوگرم) داوطلب مرد برای شرکت در این تحقیق انتخاب شدند. نمونه های خون سیاهرگی یک ساعت قبل از شروع مسابقه (دو 3000 متر) از دست راست گرفته شد. سپس 500 سی سی محلول 2.5 درصد سوکروز به آزمودنی های گروه آزمایش و 500 سی سی شبه دارو به آزمودنی های کنترل داده شد. خون گیری نهایی درست بلافاصله پس از قطع فعالیت ورزشی انجام شد. بر اساس نتایج به دست آمده، می توان گفت که مصرف محلول رقیق سوکروز قبل از مسابقه می تواند از افزایش بیش از حد فعالیت آنزیم های سرمی جلوگیری کند.

زمینه و هدف: خون سومین جزء سیستم گردش خون است که همراه با افزایش متابولیسم به هنگام فعالیت های ورزشی، تغییراتی در آن بوجود می آید. هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر زمان اجرای یک فعالیت هوازی بیشینه بر تغییرات گرانولوسیت های سرم در مردان جوان ورزشکار بود.روش کار: به منظور انجام این تحقیق از بین دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه تهران 20 ورزشکار به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه صبح (N=10) و عصر (N=10) تقسیم شدند. میانگین سن، وزن و قد آزمودنی ها به ترتیب گروه صبح (سن 20.9±0.99 سال، وزن 67.35±6.27 کیلوگرم و قد 180.4±4.28 سانتی متر) و گروه عصر (سن 21±0.63 سال، وزن 67.13±9.13 کیلوگرم و قد 176.9±9.01 سانتی متر) بود. گروه صبح پروتکل تمرینی هفت مرحله ای بروس را در ساعت 8-10 و گروه عصر در ساعت 15-17 انجام دادند. نمونه خونی از هر دو گروه؛ در سه مرحله قبل، بلافاصله بعد از فعالیت و دو ساعت پس از خاتمه فعالیت تهیه شد. برای توصیف آماری داده ها از میانگین و انحراف معیار و برای آزمون فرضیه های تحقیق نیز از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های تکراری و آزمون تعقیبی بنفرونی در سطح معناداری (a=0.05) استفاده گردید.یافته ها: نتایج بیانگر آن است که طی یک جلسه فعالیت هوازی بیشینه در صبح و عصر میزان نوتروفیل ها در پس آزمون نسبت به پیش آزمون در دو گروه کاهش و در بازیافت به میزان بالاتر از پیش آزمون افزایش یافته است. میزان لنفوسیت ها در پس آزمون نسبت به پیش آزمون در دو گروه افزایش داشته است و در بازیافت کاهش بیشتری نسبت به پیش آزمون داشته است. میزان منوسیت ها و ائوزینوفیل ها در سه مرحله در دو گروه کاهش داشته است. از طرفی تفاوت معنی داری در نوتروفیل ها و لنفوسیت ها در دو گروه صبح و عصر و منوسیت ها در گروه صبح بود. همچنین تفاوت معنی داری در میزان ائوزینوفیل ها در دو گروه صبح و عصر و منوسیت ها در گروه عصر طی مراحل مختلف نمونه گیری مشاهده نشد. تنها بین میزان نوتروفیل ها در مردان ورزشکار به دنبال یک جلسه فعالیت هوازی بیشینه در صبح و عصر؛ قبل، بلافاصله و دو ساعت بعد از فعالیت تفاوت معناداری وجود دارد (p£0.05).نتیجه گیری: طبق یافته های این پژوهش، فعالیت هوازی بیشینه و تا سرحد خستگی یک عامل استرس زا و سرکوب گر برای دستگاه ایمنی محسوب می شود.

سابقه و هدف: تغذیه مناسب، پیش شرط ضروری برای بهبود موثر عملکرد ورزشی، آماده سازی، رفع خستگی پس از فعالیت و جلوگیری از آسیب دیدگی ورزشکاران است. مکملهای تغذیه های شامل کربوهیدراتها، پروتئینها، ویتامینها و مواد معدنی در حد مجاز توصیه شده به طور گستردهای در زمینه های ورزشی گوناگون منبع کمکی هستند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر مکمل دهی حاد ال-کارنیتین بر آستانه بی هوازی و تجمع لاکتات طی فعالیت بیشینه بود. مواد و روش ها: تحقیق به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور و متقاطع انجام شد. 12 نفر از دانشجویان مذکر رشته تربیت بدنی به طور تصادفی با میانگین سنی 64/0±75/21 سال و میانگین شاخص توده بدنی 94/0±70/ 23 کیلوگرم بر متر مربع در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه مکمل و دارونما تقسیم شدند. 90 دقیقه قبل از اجرای پروتکل تعدیل یافته کانکانی به گروه مکمل 2 گرم ال-کارنیتین به شکل قرص درml 200 آب همراه با 6 قطره آبلیمو و به گروه دارونما فقط ml 200 محلول آبلیمو تجویز شد. برای جمع آوری داده های مربوط به گازهای تنفسی آزمودنی ها حین اجرای آزمون کانکانی تعدیل شده از دستگاه گاز آنالیزور استفاده شد. برای بررسی تغییرات و تحلیل داده ها از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه با اندازه گیری تکراری (repeated measurement) استفاده شد. سطح معنیداری کمتر از 5 0/0 منظور شد. یافته ها : افزایش معنی داری در زمان رسیدن به آستانه بی هوازی گروه مکمل ال-کارنیتین (65/0± 14/19 دقیقه) نسبت به گروه دارونما (28/0±16 دقیقه) وجود داشت. همچنین، در میزان اختلاف تجمع لاکتات در گروه مکمل (19/0±87/3) و گروه دارونما (58/0±08/6) کاهش معنی داری (001/0=p) مشاهده شد. حداکثر اکسیژن مصرفی در گروه دریافت کننده مکمل ال-کارنیتین (48/1±54/50) نسبت به گروه دارونما (51/1±16/45) افزایش معنی داری (000/0=p) نشان داد. در نسبت تبادل تنفسی به دست آمده از دو گروه تفاوت معنیداری (971/0=p) مشاهده نشد. نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که مکمل ال-کارنیتین قادر به کاهش تجمع لاکتات و به تاخیر انداختن آستانه بی هوازی متعاقب یک فعالیت بیشینه است و با افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی منجر به بهبود عملکرد ورزشی خواهد شد.

پیش زمینه و هدف: اگر چه مصرف ویتامین ها، کربوهیدرات ها قبل از فعالیت هایی چون دویدن و دوچرخه سواری برای بهبود عملکرد سیستم ایمنی پیشنهاد شده است در مقابل، نتایج مطالعات دیگر آثار جزئی مصرف کربوهیدرات را بر سیستم ایمنی در مورد فعالیت های متفاوت شدید تا سرحد خستگی نشان می دهد. بدین منظور هدف ما بررسی تاثیر مصرف محلول عسل قبل از فعالیت هوازی بیشینه روی پاسخ دستگاه ایمنی در مردان جوان فعال می باشد.مواد و روش کار: 27 پسر دانشجوی ورزشکار داوطلب سالم با روش نمونه در دسترس با میانگین سنی 22.26±3.68 سال و حداکثر اکسیژن مصرفی 49.11±4.75 (میلی لیتر / کیلوگرم / دقیقه) انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه محلول، محلول نما و کنترل قرار گرفتند. در یک طرح دو سوکور آزمودنی ها در گروه های محلول و کنترل به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن 5 cc محلول عسل 12 درصد و در گروه محلول نما به همان میزان محلول نما دریافت نمودند. برای بررسی تغییرات لکوسیت ها (نوتروفیل ها و لنفوسیت ها، مونوسیت ها، ائوزینوفیل ها و کل لکوسیت ها) آزمودنی ها در گروه های محلول و محلول نما در آزمون هوازی بیشینه کوپر شرکت نمودند. نمونه های خونی در حالت پایه، بلافاصله و 2 ساعت پس از اتمام آزمون ورزشی جمع آوری شد و در آزمایشگاه تخصصی با تجزیه و تحلیل شد. داده ها با نرم افزار SPSS، آمار توصیفی، آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون t وابسته تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: به رغم افزایش معنی دار لکوسیت ها بلافاصله پس از فعالیت در گروه های محلول و محلول نما (p=0.001)، برگشت به حالت اولیه و پایه در گروه محلول سریع تر و معنی دارتر بود (p=0.004).بحث و نتیجه گیری: این پژوهش نشان داد که مصرف محلول عسل قبل از فعالیت هوازی بیشینه اثر مثبت و حمایتی بر روی دستگاه ایمنی مردان جوان فعال دارد.

بالا بردن آستانه ی بی هوازی به کاهش انباشت لاکتات، به تعویق انداختن خستگی و بهبود عملکرد ورزشی منجر می شود؛ بنابراین هدف از مطالعه ی حاضر بررسی تأثیر مکمل دهی حاد ال-کارنیتین بر آستانه ی بی هوازی طی فعالیت بیشینه در دوندگان دانشگاهی بود. بدین منظور 12 دونده ی تمرین کرده ی دانشگاهی با سابقه ی تمرینی حداقل 3 سال با میانگین سن: 93/2± 33/23 سال، وزن: 21/7± 00/66 کیلوگرم، قد: 49/6± 00/176 سانتی متر و شاخص توده ی بدن: 35/1± 27/21 کیلوگرم بر مترمربع داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به طور تصادفی به دو گروه مکمل و دارونما تقسیم شدند. طرح مطالعه به صورت متقاطع و دوسوکور بود. 90 دقیقه پیش از اجرای پروتکل ورزشی دو گرم ال-کارنیتین به گروه مکمل و به گروه کنترل پلاسیبو داده شد. نمونه گیری خونی پیش و پس از اتمام پروتکل ورزشی کانکانی به منظور سنجش تغییرات لاکتات خون انجام گرفت. به منظور برآورد نسبت تبادل تنفسی و نقطه ی شکست ضربان قلب از دستگاه گاز آنالایزر استفاده شد. پس از یک دوره ی هفت روزه جای گروه ها تغییر کرد و مراحل پیشین مجدداً تکرار شد. به منظور تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی LSD در سطح معناداری کمتر از 05/0 استفاده شد. نتایج مطالعه ی حاضر نشان داد مکمل دهی ال-کارنیتین، سبب بهبود چشمگیر در مدت زمان (001/0P=) و مسافت طی شده تا آستانه ی بی هوازی (001/0P=)، نسبت تبادل تنفسی (001/0P=)، تجمع لاکتات (001/0P=) در مقایسه با گروه دارونما شد؛ اما تأثیر زیادی در به تعویق انداختن نقطه ی شکست ضربان قلب (173/0P=) در سرعت های بالاتر نداشت. با توجه به نتایج می توان نتیجه گرفت که مکمل دهی حاد ال-کارنیتین موجب به تعویق انداختن خستگی و نیز بهبود عملکرد ورزشی دوندگان می شود.

زمینه و هدف: فعالیت های بدنی می توانند تغییرات هماتولوژیک مختلفی ایجاد نمایند. هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر یک جلسه فعالیت هوازی بیشینه صبح و عصر بر برخی عوامل منتخب هماتولوژیکی در مردان جوان ورزشکار بود. روش کار: در این تحقیق 20 ورزشکار به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه صبح و عصر (10=N) تقسیم شدند. میانگین سن، وزن و قد به ترتیب درگروه صبح (سن20.9 ±0.99 سال، وزن 67.35±6.27 کیلوگرم و قد180.4 ±4.28 سانتیمتر) و در گروه عصر (سن 21±0.63 سال، وزن 67.13±9.13 کیلوگرم و قد176.9 ±9.01 سانتیمتر) بود. آزمودنی ها برنامه تمرینی هفت مرحله ای بروس را در ساعت 8-10 و گروه عصر در ساعت 15-17 انجام دادند. نمونه خونی از هر دو گروه، در سه مرحله قبل، بلافاصله بعد از فعالیت و دو ساعت پس از خاتمه فعالیت به مقدار 5 میلی لیتر از ورید بازویی دست چپ تهیه شد. داده ها بوسیله آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس با اندازه گیری های تکراری و آزمون تعقیبی بنفرونی) با استفاده از نرم افزار آمار 19 SPSS بررسی شد (0.05≥p). یافته ها: نتایج بیانگر تفاوت معنی دار در Hb و RBC دو گروه صبح و عصر در مراحل مختلف نمونه گیری (قبل با بلافاصله بعد، بلافاصله بعد با دو ساعت بعد) بود. تفاوت معنی داری در میزان Hb و RBC در مرحله قبل با دو ساعت بعد از فعالیت مشاهده نشد. اندازه گیری میزان WBC در دو گروه تفاوت معنی داری را در هر سه مرحله نمونه گیری نشان داد و میزان PLT هم در گروه صبح در سه مرحله و در گروه عصر در دو مرحله (قبل با بلافاصله بعد، بلافاصله بعد با دو ساعت بعد) تفاوت معنی داری را نشان داد (0.05≥p). در مقایسه دو گروه صبح و عصر نتایج نشان داد، بین میزان Hb، WBC، RBC و PLT خون مردان ورزشکار به دنبال یک جلسه فعالیت هوازی بیشینه در صبح و عصر، قبل، بلافاصله و دو ساعت بعد از فعالیت تفاوت معناداری وجود ندارد. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد، اجرای یک جلسه فعالیت هوازی بیشینه در صبح و عصر می تواند تاثیری بر عوامل هماتولوژیک داشته باشد اما زمان فعالیت بر میزان تغییرات بی تاثیر بوده است. از این جهت برخورداری از یک ویژگی ایده آل در شاخص های هماتولوژیک، که در اکسیژن رسانی و ایمنی بافت ها نقش اساسی دارند، در اجرای فعالیت بایستی مد نظر قرار گیرند.

فعالیت های بدنی نقش مهمی در پیشگیری، به تاخیر انداختن و درمان مشکلات ناشی از فرآیند پیری و بهبود کیفیت زندگی دارند. هدف از این تحقیق، اندازه گیری شاخص های سیستم دفاع آنتی اکسیدانی و ایمونولوژیکی برای درک اثر فعالیت ورزشی هوازی بود. 12 ورزشکار مرد (سن 51.7±4.95 سال، وزن 67.5±4.51 کیلوگرم، شاخص توده بدن 23.93±0.92 کیلوگرم بر مترمربع) و 12 غیرورزشکار مرد (سن 52.91±3.28 شال، وزن 72.35±5.12 کیلوگرم، شاخص توده بدن 25.58±0.89 کیلوگرم بر مترمربع)، به صورت تصادفی هدفمند انتخاب شدند. آزمون تعدیل شده 20 متر شاتل ران برای فعالیت هوازی وامانده ساز مورد استفاده قرار گرفت. فعالیت آنزیم های سوپراکسیداز دیسموتاز (SOD)، کاتالاز (CAT)، پراکسیداز (POD) و همچنین ایمونوگلوبولین A بزاقی قبل، بلافاصله بعد و یک ساعت بعد از تمرین هوازی بیشینه اندازه گیری شد.بر اساس نتایج، فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی در هر دو گروه بلافاصله بعد از فعالیت و هم چنین یک ساعت بعد از فعالیت، افزایش معناداری نسبت به قبل از فعالیت داشت. از طرفی، در هر دو گروه ورزشکار و غیر ورزشکار، تفاوت معنا دار بین مقدار ایمونوگلوبولین A قبل و بعد از تمرین ملاحظه نشد. در حالت ریکاوری نیز فعالیت آنزیم های CAT و SOD در گروه ورزشکار نسبت به غیر ورزشکار افزایش معناداری نشان دادند. به نظر می رسد که سابقه فعالیت ورزشی منظم در افراد ورزشکار می تواند باعث سازگاری بهینه و افزایش توان سیستم دفاعی آنتی اکسیدانی در مقابله با فشار اکسایشی گردد.

تحقیق حاضر تاثیر مصرف ویتامین B1 (تیامین) بر تغییر غلظت های گلوکز و اسید لاکتیک خون را بررسی می کند. بدین منظور 41 مرد غیرورزشکار با دامنه سنی 30-20 سال داوطلبانه انتخاب شدند و در 3 گروه: تجربی 1، تجربی 2، و کنترل (پلاسیو) به صورت تصادفی جای گرفتند. قرص های ویتامین B1 در دوزهای مختلف به صورت تصادفی به هر یک از سه گروه اختصاص داده شد. این پژوهش به شیوه دوسوکور انجام شد. آزمودنی ها دو مرحله برنامه بیشینه استورر دیویس را روی ارگومتر، با میانگین شدت 90 درصد ضربان قلب ذخیره (HRR) اجرا کردند. مرحله اول، قبل از مصرف تیامین و مرحله دوم بعد از 10 روز متوالی مصرف تیامین. افراد روی ارگومتر طوری رکاب می زدند که به واماندگی می رسیدند. هزینه کالری مصرفی روزانه افراد برآورد شد. بلافاصله پس از اجرای پروتکل، 5 سی سی خون از ورید بازویی به صورت ناشتا گرفته می شد. تغییرات غلظت گلوکز به روش آنزیماتیک (GOD-PAP) و اسید لاکتیک خون (به روش تایلور 1996) آنالیز گردید. یافته ها نشان می دهد مصرف روزانه 30 و 450 میلی گرم تیامین در کاهش غلظت گلوکز خون تفاوت معنی داری نداشت (P>0.05). در صورتی که مصرف روزانه 450 میلی گرم تیامین، غلظت اسید لاکتیک را به طور معنی داری کاهش داد (P<0.05). نیمرخ تغییرات کاهنده اسید لاکتیک برای مصرف روزانه 30 میلی گرم تیامین قابل توجه نبوده است. به نظر می رسد مصرف بیشینه 450 میلی گرم مصرف روزانه 30 میلی گرم تیامین قابل توجه نبوده است. به نظر می رسد مصرف بیشینه 450 میلی گرم تیامین درجه خستگی پذیری و آستانه لاکتات را افزایش می دهد و بر میزان تحمل ورزشی فرد می افزاید.

در تحقیق حاضر، 60 نوجوان پسر (سن: 0.811 ± 17 سال، قد: 8.17 ± 184 سانتی متر، وزن: 10.39± 85 کیلوگرم، و شاخص توده بدنی 3.83± 20.80) در پژوهش شرکت کردند. به منظور برآورد توان هوازی بیشینه (%MHR, %VO2max, Peak VO2, VO2max  و VO2max بر پایه Peak W)، نوجوانان آزمونها مخصوص نوار گردان GXT، ارگومتر PWC195 و PWC212، و آزمونهای میدانی 5 دقیقه دویدن (5-RFT) و 1 مایل دویدن را در مراحل مختلف تحقیق اجرا کردند. نتایج پژوهش نشان داد در مقایسه با قدر مطلق میانگین انحرافات مقادیر بیشینه اکسیژن مصرفی به دست آمده از آزمونها، آزمون 1 مایل دویدن تفاوت معناداری با آزمون شاخص GXT نداشت (p=0.092). از نظر مقایسه میانگین درصد اکسیژن مصرفی بیشینه، اختلاف معناداری با آزمون GXT مشاهده نشد. (p=0.381). در مقایسه Peak VO2 آزمونها، بین 5-RFT با حداکثر اکسیژن مصرفی همان آزمون تفاوت معناداری وجود نداشت (p= 0.735)، ولی درصد حداکثر ضربان قلب بیشینه آزمونهای PWC195 و PWC212 تفاوت معناداری با آزمون شاخص GXT نداشتند (p=0.449). اما در مقایسه اکسیژن مصرفی به دست آمده از وات، این دو آزمون اختلاف معناداری با آزمون اوج وات نشان دادند. در مجموع نتایج به دست آمده نشان می دهند آزمون 1 مایل دویدن، توان هوازی بیشینه نوجوانان پسر را مشابه آزمون نوارگردان GXT برآورد می کند.